Kapag Walang Naiintindihan Ka

Nung akoy naniniwala na ang tagumpay ay sinusukat sa mga panalo—hanggang sa aking nalaman na ang totoong biyaya ay wala sa screen. Nakaupo ako sa itaas na kusina ng isang flat sa North London. Bawat gabi, inumin ko ang tsaa sa chipped porcelain cup—ang init nitong ginto’y humihila parang mist mula sa gray glass. Labas, humumog ang lungsod ng neon at malalay na sirena. Pero dito, sa tahimik na espasyo, walang kalabasan. Hindi ako naghahanap ng bonus tulad ng iba; hindi ko binoboto ang ‘lucky numbers’ o Rs. 800 bilang racecar sprint. Kundi naisip ko: bawat pagkatalo, tumitigil ako dahil natutunan kong mag-isip nang tahimik. Ang algorithm ay di nakakaintindi kung sino man ang nananalo; ang RNG ay patas—hindi ito rigged, kundi tapat. At baka rito’t bakit tayo’y hinaharap ng katahimikan. Hindi ko na ibinibigay ang solusyon—hindi pagkatapos ng taon na pinapanood ang screen ng iba bilang fireworks over empty highway. Kundi tinatawag kita: umupo ka kasama ako tonight. Tignan mo ang iyong kamay. Damhin kung paano tumitigil pagsisikat ng puso mo kapag walang naiintindihan ka. Ang liham na ito ay di dapat basahin nabilis. Ito ay dapat hininggan. Hindi ka kailangan ng mas maraming taya. Kailangan mo lang isang tahimik na sandali—with no one watching.