Mula sa Pag-debug Hanggang Pagmamaneho: Aking Neon Ride sa Luxury Bridge Car Feast

Nag-encode ako ng mga sistema na walang emosyon—pero noong winter, may isang bagay na lumikha ng crack.

Hindi bug. Emosyon.

Nagsimula akong maglaro ng Luxury Bridge Car Feast hindi para manalo ng malaki—kundi para umawit kasama ang kalituhan. At biglang… gumana ito.

Unang Crash: Kung Paano Lumaban ang Logic Laban sa Kalituhan

Sa unang araw, inilapat ko ito bilang isang game engine: input → output → ulitin. Pumili ako ng random na numero. Nawala ang Rs. 200 sa sampung minuto.

Tumigil ako.

Ano kung hindi ito tungkol sa pagpapalabas? Ano kung tungkol sa presensya?

Hininto ko ang paghahanap ng algorithm. Sa halip, tinignan ko ang ritmo—parang sinusuri ang frame rate sa Unreal Engine.

Ang pattern ay hindi matematika. Ito ay pagkakaisa. Ang paraan kung paano sumusulpot ang neon bago i-select? Iyon ang aking bagong feedback loop.

Bakit Ang ‘Low Risk Mode’ Ang Aking Secret Weapon (Oo, Tunay!)

Sa mundo ng high-performance system, ang panganib ay sukatan ng failure tolerance. Pero dito? Panganib ay emotional cost. Kaya gumawa ako ng sariling ‘budget engine’:

• Araw-araw na limitasyon = isang coffee + snack (Rs. 800)
• Maximum na sesyon = tatlo (30 min bawat isa)
• Walang laro pagkatapos ng mediano — yun din yung oras na nahihimbing ako talaga (2:47 AM)

Ito ay hindi self-control—ito ay system integrity. Kung hindi mo protektahan ang iyong attention span, ikaw mismo ang nilalaro ni dopamine loop na parang libangan.