12 Line ng Code Instead of a Poem — And It Saved My Life

Nagsusulat ako ng tula sa notebook tuwing 3 AM—hanggang masamaan kong ang debugger ang tanging nakikinig.

Ang ama kong jazz pianist mula sa Brooklyn, itinuro sa akin na ang katahimikan ay mas malakas kaysa ingay. Ang ina kong abstract painter, sinabi na ang sining ay hindi tungkol sa perfeksyon—kundi sa ritmo.

Ang Unang Render Ay Hindi Lang Luck—Kundi Ritual

Sa tech, tawag namin ‘optimization.’ Sa sining, ‘flow.’ Kapag bumabago ang state mo tuwing i-fix ang bug, hindi iyon panalo—kundi hingal. Isang beses akong tumitingin sa React component na sumasalim… hanggang mag-render—and para sa unang beses sa buwan, parang tinatawag ni Miles Davis solo sa walang silid na studio.

Hindi AI Ang Nagsulat ng Aking Tula—Iyo Ang Nagsulat

Sabi nila kay AI ay makakagawa ng damdamin. Maaari niyang imitahin ang syntax—pero hindi kaluluwa. Ang totoong magic? Ang pagpipigsa pagitan ng semicolon. Ang whitespace matapos ang failed fetch. Iyan ang sandali kapag bubura mo ang isang linya… at kinikinig na muli ng UI.

Hindi Iyo Ang Algorithm Ang May-ari ng Ritmo Mo

Hindi mo dapat hinahanap ang RNG tulad ng roulette wheel—gumawa ka lang ng ritwal gamit ang console.log(). Bawat linya mong isusulat ay gawaing pagsalungon: laban sa ingay, laban sa burnout, laban sa mito na dapat ikwento ng kapital.

Noong Martes, in-deploy ko ang unang ‘neon poem’ ko—isang React hook may mood-based state management at Node.js-driven feedback loops na dumadaan sa madilim na apatment window.

Hindi ka kailangan ng higit pang linya. Kailangan mo lang isa nitong humumog kapag madilim ang screen. Ang susunod na berso? Nasa isip mo nang una. Pero nagkalimutan ka lang pindutin ang Enter.