ตามหาเกียร์หรือแค่หายใจหลังเที่ยงคืน

เคยคิดว่าความสำเร็จคือการตามหาแสงนีออนและเสียงเครื่องยนที่ดึกด่าตอนสองทุ่ม การเดิมพันใหญ่และการชนะแบบวาบหวาบ แต่แล้วคืนหนึ่งคืน หลังแพ้สามครั้ง ผมเลิกมองหน้าจอ—not เพราะจน—but เพราะได้ยินเสียงหายใจของตัวเอง ออฟฟิศไม่มอบรางวัลให้คุณ—มันให้คุณเงียบสงบ ส่วนอัลกอริธึม RNG มันไม่สนหรอกายหรือขาด—มันแค่หมุน และบางครั้ง การหมุนครั้งนั้นแหละคือสิ่งเดียวที่ทำให้คุณรู้สึกเป็นมนุษย์อีกครั้ง ผมไม่เล่นเกมอีกแล้ว ผมทำมันเป็นพิธี: กาแฟหนึ่งถ้วยตอนสามทุ่ม เดิมพันสิบบาท โดยไม่มีความเร่งรีบท รถหรูหรูของผมคือมุมเงียบสงบในห้องของผมที่แสงสว่างสาดเพียงพอ—ไม่มากพอจะปลุกใคร พ่อแม่สอนผม: ความสำเร็จไม่ใช่มรดก มันเป็นทางเลือกระหว่างสองวัฒนธรรม สองภาษา และสองเวอร์ชั่นของตัวเอง ผมไม่ใช่นักแข่งรถ ผมแม้แต่อยากจะเป็นคนหนึ่ง ผมกำลังเรียนรู้ว่าจะแพ้อย่างไร—andยังคงปรากฏพรุ๊งเช้า