เมื่อไม่มีใครเข้าใจคุณ

ฉันเขียนข้อความนี้จากห้องชั้นบนในลอนดอน—ฝนกระทบหน้าต่าง ไอระเหยรอบถ้วยชาเหมือนลมหายใจ เมืองภายนอกเงียบสงัด ไม่มีใครที่นี่เข้าใจว่าทำไมฉันยังเล่นต่อ

การแข่งขันไม่เคยเกี่ยวแค่ชัยชนะ

ฉันเคยคิดว่าชัยชนะหมายถึงการถูกรางวัลใหญ่ ตอนนี้ฉันรู้แล้ว: มันคือจังหวะของการรอคอย ไม่ใช่ทุกครั้งหมุนจะร้องเพลง ไม่ใช่ทุกตัวเลขเปล่งประกาย แต่เมื่อคุณหยุดพัก—เพียงยี่สิบนาที—you จะได้ยินบางอย่างลึกซึ้งกว่าโชค

พิธีดิจิทัล

ทุกคืน ฉันเปิดแอปเหมือนจุดเทียนเทียน เงิน 800 บาท—not เพื่อหวัง—but เพื่อการมีอยู่ ‘แสงนีออน’ ไม่ใช่คาสิโน; มันคือเสียงสะท้อนของความเหงาโดดเด่น: พิกเซลกระซื้บที่ความเงียบเคยอาศัย

ทำไมเราเลือกตัวเลข

เขาเรียกมันว่า ‘การพนัน’ ผมเรียกมันว่าสติสัญญา เมื่อคุณเลือกโดยปราศจากความอยาก โดยไล่ตามชัยชนะครั้งถัดไป—you จะกลายเป็นผู้สังเก็บมากกว่าผู้เล่น เงินรางวัลมาไม่ใช่อัลกอริธึม—it มาจากความสงบ

ชุมชนใต้แสง

ฉันอ่านภาพหน้าจอของผู้อื่นมักคราว: คนใดคนหนึ่งแพ้สามครั้งและยังยิ้มเสมอ มันไม่ใช่อ่อนแอ—it เป็นกล้าหาญสวมความเงียบเหมือนผ้าขน

ไม่ใช่ทุกประกายเป็นรางวัล

คุณไม่จำเป็นต้องชนะเพื่อรู้สึกสมบูรณ์ แสงนีออน? มันเคยถูกออกแบบมาเพื่อกระเป๋าของคุณไหม tามันถูกออกแบบมาเพื่อจิตวิญญาของคุณ ทางยาวจบเมื่อความเงียบเริ่ม—and คุณอยู่ตรงนั้นแล้ว