หยุดไล่ตามรางวัลสีฟ้า: มุมมองจากนักจิตวิทยาเกี่ยวกับเกมลอตเตอรี่ดิจิทัล

ผมเคยเชื่อว่าทุกครั้งที่กดปุ่ม เป็นก้าวหนึ่งใกล้ความเสรีภาพ

ในฐานะนักศึกษาเศรษฐศาสตร์พฤติกรรม ผมศึกษาพฤติกรรมผู้เล่นด้วยความเย็นชา—จนถึงคืนหนึ่ง ผมเข้าใจ: ผมคือผู้ทดลอง

คืนนั้น ผมเล่น ‘Neon Car Feast’ สามชั่วโมงโดยไม่รู้ตัว ไม่ใช่เพราะอยากได้เงินรางวัล—but เพราะหยุดเล่นรู้สึกเหมือนแพ้

มันไม่ใช่เรื่องเงิน มันคือเรื่องอำนาจควบคุม

สภาพแวดล้อมปลอมในเกมพนันดิจิทัล

เราถูกบอกให้เชื่อว่าเราเป็นคนเลือกเอง แต่มีข้อมูลบ่งชี้ว่าผู้เล่นส่วนใหญ่มัก ตอบสนอง มากกว่าจะ เลือก

เมื่อเปิดเกมที่โฆษณาโอกาสชนะสูง (90–95%) เซลล์สมองของเราเห็นเป็นความแน่นอน การกระทำเหล่านี้ไม่ใช่วิทยาศาสตร์จิตใจ—มันคือการควบคุมทางอารมณ์

ระบบถูกออกแบบมาเพื่อ ผลตอบแทนใกล้เคียง: เกราะกำแพงหรือเสียงแจ้งเตือน ก่อนจะได้อะไรบางอย่าง มันทำให้โดปามีนพุ่ง—not จากความสำเร็จ แต่มากจาก ใกล้ชนะ

เหตุผลที่คนยังเล่นแม้ชนะแล้ว ก็เพราะกำลังตามหา ความรู้สึกทางอารมณ์ ไม่ใช่มูลค่าทางการเงิน

เหตุผลหลอกๆ: การกำหนดงบประมาณทำให้มีเหตุผลในการแพ้ออกมา?

“ใช้งบแค่น้ำกาแฟ” เป็นคำแนะนำยอดฮิต แต่มีบางอย่างที่ใครๆ ก็ไม่อยากบอก:

การกำหนดงบไม่ได้ปกป้อง—มันให้อนุญาตกับการเสียเวลาและพลังงาน

เรากำหนดวงเงินไว้ Rs.800—and ในช่วงกลางดึกหมดไปหมด เราอาจรู้สึกเหมือนชนะ เพราะอยู่ในกรอบ เกมไม่ได้มัดเราไว้อย่างโจรกรรม—มันปล่อยให้มาระบายความหมายแบบเจ็บปวดแทน to be continued…