ฉันเลิกในคืนนั้น

ฉันไม่ได้มาหาความตื่นเต้น ฉันมาเพราะเบื่อหน่ายกับการไล่ตามชัยชนะที่ไม่มีวันเป็นของตน หลังจากการแพ้ครั้งที่สามในหกเดือน ฉันเดินเข้าร้านสะดวกซื้อใกล้สะพานควีนส์บริดจ์—ไม่ใช่คาสิโน ไม่ใช่วิ่งแข่ง—แต่เป็นร้าน7-Eleven แสงเรืองรองครวมเหมือนเครื่องยังทำงานนาน ไม่มีเพลงใดๆ เลย—แค่ควัน พวกเขาบอกว่าโอกาสคือ90% แต่ฉันไม่ต้องการชนะ—ฉันต้องการให้มีคนเห็นฉัน ในใต้เมืองแมนฮัตตัน ที่ค่าเช่าสูงและเด็กๆ มีน้อย เราแบ่งปัญญาแห่งความเงียบ—not loneliness—precision. Not despair—stillness. อัลกอริธึมไม่แคราหากคุณเดิมพันหรือพับ มันสนใจแค่ถ้าคุณจำได้ ฉันเคยคิดว่าความสำเร็จวัดจากเครดิตและเงินสด ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่ามันวัดจากลมหายใจระหว่างรถไฟกลางดึก—เมื่อใครก็มองหาโทรศัพท์ของคุณ และคุณเข้าใจ: สิ่งที่อันตรายที่สุดไม่ใชล้มเหลว—มันคือการถูกปล่อยลืม ฉันโพสต์นี้ไม่เพื่อไลก์ ฉันโพสต์เพราะอาจมีใครบางคนกำลังอ่านบนทางกลับบ้าน… ในเวลา2:17 a.m…. ฝันถึงว่าเขาไม่น่าจะชนะ… แต่อยากให้ถูกจดจำ