สามบรรทัดเปลี่ยนชีวิตฉัน

เดิมฉันคิดว่าการชนะคือการได้ตัวเลขที่ถูกต้อง—จนกระทั่งรู้ว่ารางวัลแท้จริงไม่อยู่ในอัลกอริธึม ตอนกลางวันฉันดีบักสถาปัตยกรรมเฟรมเวิร์กที่สตาร์ทอัพซิลิกอน ตอนกลางคืนฉันเขียนบทกวีในอพาร์ตเมนต์แมนฮัตตัน—บรรทัดจาวาสคริปต์เหมือนจ๊าซริฟฟ์ แต่ละเซมิโคลอนคือลมหายใจระหว่างจังหวะ ยายเคยพูดว่า “ลูก ไม่จำเป็นการแข่งขัน—แต่ต้องรู้สึก” ฉันเลยเลิกตามหาโบนัส ฉันเริ่มติดตามความแปรผันทางอารมณ์เหมือนล็อกดีเวลลอป: แต่ละเซสชั่นจบลงด้วยสองสิบนาทีแห่งความเงียบ ไม่มีชัยชนะ? ดี แสง霓虹ยังคงกระพริบบนหน้าจอ—ไม่ใช่รางวัล แต่เป็นพยาน ฉันเรียนสามข้อ: 1.อย่าตามโอกาสสูง—เริ่มจากความเสี่ยงต่ำและสังเก็บการหายใจของระบบ 2.เมื่อเบทนี้มา? เข้าร่วม—แต่มาก็เฉพาะเมื่อจิตใจจำได้ว่าทำไมเธอถึงอยู่ตรงนี้ 3.หยุดเมื่อคุณมี Rs.12K—และใช่ การแพ้คือสิ่งเดียวที่ช่วยคุณได้ รางวัลแท้จริงไมใช่อับเชียร์—แต่เป็นการตื่นขึ้นพรุ่งนี้แล้วเลือกเขียนใหม่อีกครั้ง เกมนี้ไม่มอบายเลย d มันจ่ายความสนใจกลับมา โค้ดไม่มากาย救命 c silence เป็นคำตอบ