ชนะไม่ใช่เรื่องดวง

ฉันเคยคิดว่าการชนะคือเป้าหมาย จากนั้นฉันนั่งคนเดียวในอพาร์ตเมนต์ชั้นบนยามสองทุ่ม มองแสง霓虹สะท้อนบนถนนเปียก—จังหวะของเครื่องจักรดิจิทัลเหมือนบทกวีไกลๆ ไม่มีฝูงชน ไม่มีเสียงปรบ แค่ฉัน หน้าจอ และอัลกอริธึม RNG กำลังหมุนความจริงอันเงียบสงบ ฉันไม่ได้มาขายความเร็ว ฉันมาเพราะจำได้ว่ารู้สึกเมื่อเดิมพันครั้งแรกสิบบาท—และไม่ร้องไห้ ไม่ใช่ว่าหวังจะชนะ แต่เพราะสามสิบนาที การหมุนครั้งกลายเป็นพิธี: การหายใจระหว่างแสงและความเงียบสงบ หรูหราษฎรไม่อยู่ที่รถ แต่อยู่ที่การเลือกจังหวะของตัวเอง มีสามจังหวะ: ความเสี่ยงตํา—he kind of play where every bet is a whispered prayer. ความเสี่ยงสูง—he chasing fire—where one big win feels like dawn breaking over empty streets. และแล้วก็คือการดำดิ่ง: เมื่อหยุดเดิมพันไปเลย และแค่นั่ง…มอง